Chłoniaki to nowotwory złośliwe wywodzące się z układu chłonnego. Objawy chłoniaków bywają niespecyficzne. Najczęstszym objawem chłoniaków są powiększone, niebolesne węzły chłonne wyczuwalne na szyi, pod pachami, w pachwinach lub w innych okolicach ciała. Ich średnica przekracza 1 cm, nie reagują na leczenie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne przez okres nie dłuższy niż 2-3 tygodnie. Co charakterystyczne, powiększeniu węzłów chłonnych nie towarzyszą objawy stanu zapalnego, takie jak ból, tkliwość czy zaczerwienienie. Towarzyszyć im za to mogą:
- stany podgorączkowe lub gorączka, pojawiające się w różnych porach dnia,
- osłabienie,
- zlewne poty nocne,
- chudnięcie,
- swędzenie skóry,
- bóle kości,
- kaszel i infekcje górnych dróg oddechowych oraz płuc,
- duszność, nietolerancja wysiłku,
- powiększenie wątroby i śledziony,
- zaburzenia czynnościowe ze strony układu pokarmowego.
W 30-50% przypadków choroba może rozpoczynać się w umiejscowieniach pozawęzłowych, takich jak żołądek, migdałek, szpik kostny, jelito, jądro, jajnik, mózgowie, skóra. Chłoniak może również objawiać się podwyższeniem liczby białych krwinek we krwi i jest to tzw białaczkowa postać niektórych chłoniaków o niskim stopniu złośliwości.
Często chorzy nie mają żadnych objawów ogólnych i czują się zupełnie dobrze.
Pamiętaj: pojawienie się niebolesnych, powiększonych, twardych węzłów chłonnych wyczuwalnych w jednej lub wielu okolicach ciała jest prawie zawsze stanem nieprawidłowym. Dlatego konieczna jest szybka konsultacja lekarska.
Ale… w znakomitej większości przypadków powiększenie ww. chłonnych oznacza fizjologiczną reakcję układu odpornościowego na lokalny proces zapalny lub infekcję. Wiele chorób przebiega z powiększeniem węzłów chłonnych, a czynnikami powodującymi ich powiększenie mogą być:
- lokalne zmiany zapalne (zepsute zęby, ropiejące zmiany skórne),
- uogólnione powiększenie ww. chłonnych w przebiegu infekcji zakażeń bakteryjnych, wirusowych, pierwotniakowych, czy grzybiczych,
- choroby autoimmunologiczne (np. reumatoidalne zapalenie stawów) i kolagenozy (np. toczeń rumieniowaty).
Zmianom odczynowym towarzyszy mierne powiększenie węzłów, które są niezbyt twarde, ruchome i zwykle bolesne. Początek choroby jest zazwyczaj nagły, z gorączką i objawami miejscowego zakażenia lub choroby zakaźnej. W zmianach rozrostowych (nowotworowych) natomiast początek jest dość niepozorny, a pochodzenie nawracającej gorączki niewyjaśnione. Węzły są twarde, mało ruchome względem podłoża, mogą występować pojedynczo lub grupować się w tzw. „pakiety”.
Tekst opracowany przez dr Agnieszkę Kunicką-Sporek.